φιοριτούρα

η, Ν·1. διάνθισμα

2. μουσ. α) ποίκιλμα που προσθέτει ο τραγουδιστής, κατά βούληση, σε μια μουσική φράση

β) φθόγγος ή ομάδα φθόγγων, αυτοσχεδιαζόμενοι ή γραμμένοι, οι οποίοι παρεμβάλλονται στη φωνητική ή ενόργανη μελωδία για να τήν καλλωπίσουν ή για να εξάρουν τη δεξιοτεχνία

3. φλυαρία, υπεκφυγή.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ιταλ. fioritura «άνθηση» < fiorito, μτχ. παρακμ. τού ρ. fiorire «ανθίζω» < λατ. floreo «ανθίζω» < flos, floris «άνθος»].